Â…Â…..สตรีใดÂ…Â….ไหนเล่าÂ…Â…Â…..เท่าเธอนี้
เป็นผู้ที่ Â…Â…Â…Â…..ลูกทุกคนÂ…Â…Â…บ่นรู้จัก
เป็นผู้ที่ Â…Â…...Â…...มีพระคุณÂ…Â…Â…การุณนัก
เป็นผู้ที่ Â…Â…Â…Â…..สร้างความรักÂ…..สอนความดี
เป็นผู้ที่Â…Â…Â…Â…...คอยสั่งสอนÂ…....เอาใจใส่
คอยห่วงใยÂ….Â…Â…เราทุกคนÂ…Â…...จนวันนี้
เปรียบแสงทองÂ…...สว่างล้ำÂ…Â…Â….นำชีวี
เธอคนนี้Â…Â…Â…Â…..คือ ” แม่ ”……..ของเราเอง
Â…...วันเกิดเราเป็นดั่งวันสิ้นลมแม่
....เจ็บปวดแท้ดั่งน้ำตาพาจะไหล
....สองมือออบโอบอุ้มแกว่งเปล
....น้ำนมเลี้ยงอุ้มชูให้เติบใหญ่มา
Â…แม่เปรียบดั่งยารักษายามป่วยไข้
....แม่เปรียบดั่งต้นไม้ใหญ่ร่มใบหนา
....แม่เปรียบดั่งดวงตะวันส่องแสงมา
Â…แม่เปรียบดั่งผ้าห่มหนาอบอุ่นกาย
Â…เปรียบดั่งพระในบ้านชี้แนะลูก
....สถิตย์ถูกอยู่กลางใจไม่ไปไหน
....กตัญญูตอนนี้ยังไม่สายไป
....ก่อนแม่ไซร้หลับตาไปไม่ลืมเอย